ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Ποτέ μου δεν υπήρξα Αντιγόνη.

Το πρωί μονάχα θυσιάζομαι.

Το βράδυ είμαι πάλι ζωντανή.

Γεμίζω τα πνευμόνια μου με οξυγόνο.

Και η ανάνηψη αρχίζει απ’ την αρχή.

Υπήρξα μόνο αθάνατη.

Γυναίκα. Ολόκληρη.

Στα όνειρα μου όμως γίνομαι θνητή.

Μικρή.

Σαν κόκκος.

Σαν ίχνος.

Σα ρανίδα.

Μια τεράστια σιωπή.