ΥΦΑΙΝΩ ΑΡΓΑ

Υφαίνω αργά.

Το βράδυ, τις σιωπές, τα αστέρια του ουρανού.

Δεκάδες πάνω στο καμβά.

Ακούω τον ήχο του αργαλειού.

Και οι κλωστές μπερδεύονται ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ποτέ μου δεν υπήρξα Πηνελόπη.

Ήμουνα δύσκολη στη λέξη αναμονή.

Μονάχα αράχνη μπόρεσα να γίνω.

Να πλέκω πολύπλοκους ιστούς .

Αυτό έμαθα καλά να κάνω.

Κουβάρια ολόκληρα στη πλάτη μου καρφώνονται οι λέξεις.

Τις ξετυλίγω δύσκολα, με κόπο μες τη νύχτα.

Και για θηλιές κρατάω μονάχα μια.

Μια λέξη που λέγεται κρυφά.

Μια λέξη που φτιάχνω με χρυσή κλωστή.

Τη λέξη αυτή τη λένε αγάπη.