ΤΑ ΜΑΘΕΣ ΛΕΜΟΝΙΑ

-Τα μαθες Λεμονιά;

-Θαρρώ πως όχι Πελαγία.

-Για τα πουλιά Λεμονιά…Για τα δυο μικρά χελιδόνια.

-Τι απόγιναν στ’ αλήθεια; Ακόμη θυμάμαι το κλάμα τους σε εκείνη τη μισογκρεμισμένη φωλιά κάτω από το περβάζι. Το παιδικό κλαψούρισμα τους. Και έπειτα εκείνο το μαλακό κρότο κάτω από το χλωμό ήλιο. Έλεγα μέσα μου πως αν δεν είχα μονάχα κλαδιά…αν είχα χέρια….

-…Θα άπλωνες τη χούφτα σου και θα τα έβαζες μέσα Λεμονιά. Ποιος δε θα άπλωνε τα χέρια σε δυο ορφανά; Ήρθε όμως εκείνος.

-Πελαργός Πελαγία;

-Άνθρωπος. Τα έβαλε μες στα μεγάλα του δάχτυλα. Και τα  έκλεισε μαλακά. Τους έφτιαξε μια καινούργια φωλιά. Περιποιήθηκε τις σπασμένες τους φτερούγες.

-Αν είχα χέρια….Αν δεν είχα κλαδιά…

 -Εκείνος είχε. Και καρδιά είχε Λεμονιά. Αν ήσουνα χτες. Αν έβλεπες και εσύ. Αν είχες πόδια ή φτερά να ‘ρχόσουνα σε κείνο το πάρκο.

-Οι ρίζες μου είναι εδώ Πελαγία. Το ξέρεις.

-Να βλεπες πως άνοιξε τρυφερά τις μεγάλες του παλάμες. Πως άπλωσε διστακτικά τα χέρια του στον ορίζοντα. Πως τα χάιδεψε για τελευταία και απέραντη φορά στην πλάτη με τους ομόκεντρους κύκλους των δαχτύλων του. Και εκείνα πέταξαν για πρώτη φορά. Στη αρχή δειλά. Και μετά χάθηκαν σαν μια μικρή μαύρη κουκίδα στο απέραντο γαλάζιο.

-Θα ξανάρθουν;

-Θα ξανάρθουν Λεμονιά. Τα χελιδόνια πάντα ξανάρχονται. Για να μας θυμίζουν το πρώτο πέταγμά τους.