Τους ανθρώπους

Τους ανθρώπους δεν τους φοβάμαι

Μιλώ κάθε μέρα μαζί τους

Τους κοιτώ στα μάτια

Τους λέω την αλήθεια

Μετρώ τις σκέψεις μου γι’ αυτούς

όταν αυτές πληγώνουν

Τους ανθρώπους

τους συναντώ συνέχεια στο δρόμο μου

Στη δουλειά, στο σπίτι

στις στέγες που στάζουν σταγόνες της βροχής

και μέσα σε στενά αδιάβροχα

Πολλές φορές του βλέπω πίσω από τις βιτρίνες

Πολλές φορές χαμογελούν

Άλλες το βλέμμα τους πετάει σπίθες

Είναι φορές που τους συναντώ μέσα στο νερό

σε γούβες μικρές και γυάλες καθαρές

Και άλλες πάλι τα δάχτυλα τους βουλιάζουν 

σε μικρές φωλιές

φτιαγμένες από λάσπη

Τα νύχια τους μυρίζουν άλλες φορές ροδόνερο

Υπάρχουν όμως βραδιές που με πνίγουν με μια μυρωδιά

που μοιάζει με το νέφτι

Τους ανθρώπους έμαθα πολλές φορές να τους φοβάμαι

Είναι τόσοι πολλοί

Άπειροι γεννιούνται κάθε μέρα μέσα από κύκλους μαλακούς

Και μοιάζουν με το μάλαμα

Μυρίζουν φρέσκο βούτυρο

μα έπειτα σκληραίνουν

Σκληραίνουν τις πιο πολλές φορές

Μα κάτι θαρρείς και τους ματώνει τη ψυχή

και γίνονται και πάλι σα βαμβάκι

Αλήθεια τελικά δεν έμαθα

Τους ανθρώπους γύρω μου δεν τους φοβάμαι

Και άλλοτε πάλι τρέμω από ένα ρίγος που διαπερνά

ολόκληρη τη ραχοκοκαλιά μου

Φόβος έμαθα πως είναι, με τον καιρό

Όμως εγώ συνέχισα να λέω

Να μιλώ μαζί τους

Να κλαίω γι’ αυτούς και να αισθάνομαι

Ίσως γι αυτό πολλές φορές

τις νύχτες σαν κοιμάμαι

ακούω μια φωνή

που λένε πως τη λεν Κραυγή

Να σκούζει πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα

Και έπειτα να περνάει αργά τις γρίλιες

και να τρυπώνει

κάτω από τα σκεπάσματα