ΖΩ Σ' ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΚΟΥΤΙ

Ζω σ’ ένα τετράγωνο κουτί
Που συχνά καπνίζει σα φουγάρο
σκέψεις και πληγές που στάζουν έμπυο
Μαζί μου ζει και ένα παράξενο  πλάσμα
με πρόσωπο ψαριού και σώμα γυναίκας
με λέπια στα μάγουλα και απαλό μαλακό δέρμα στα χέρια
Το πλάσμα φροντίζει τις πληγές μου συχνά
Τις καλύπτει  με επιδέσμους εμποτισμένους με φορμόλη
Παράξενο
Τότε εκείνες κλείνουν
Και το δέρμα μου γίνεται και πάλι μαλακό σα το βαμβάκι
Το βράδυ όμως οι πληγές μου ανοίγουν ξανά
Σταλάζουν ασταμάτητα εκείνο το κίτρινο πηχτό υγρό
Ολόκληρο το τετράγωνο κουτί
σείεται θαρρείς και γέμισε νάρκες
Εκείνες που μάζεψα στη διάρκεια της μέρας
Από  κάποιους ανθρώπους που συνάντησα
και που αλήθεια συχνά δεν τους καταλαβαίνω
Το πρόσωπο μου γεμίζει λέπια
Δεκάδες λέπια και αγκάθια παντού
Τότε το πλάσμα γίνεται ολόκληρο εγώ
Και ξαφνικά ανακαλύπτω τον εαυτό μου
Και το μόνο που κάνω
είναι να συνεχίζω να φροντίζω με φορμόλη της πληγές μου ...