ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

Κάθε πρωί σου κλέβω ένα τσιγάρο

Το έχεις πάντα στη εσωτερική τσέπη από το σακάκι σου

Το βρίσκω κρεμασμένο στη καρέκλα της τραπεζαρίας

Το ανάβω με μια μεγάλη φλόγα από σπίρτο

Όσο πιο μεγάλη γίνεται

Έχω το δικό μου σπιρτόκουτο

Στη δεξιά τσέπη από το στήθος μου

Έχει πάνω του μια παραδοσιακή φιγούρα του καραγκιόζη

Γράφει: «Ο καραγκιόζης θεατρίνος»

Καπνίζω πάντα μπροστά στα καφέ πλακάκια της κουζίνας

Το φως αντανακλά πάνω τους τις γρίλιες από το πατζούρι

Είναι ακόμη κλειστό

Από τις χαραμάδες μπαίνει μόνο το δροσερό αεράκι του φθινοπώρου

Και οι ήχοι της γειτονιάς που ξυπνάει

Το μόνο που θα θελα να εξαφανίσω απ΄αυτό το σκηνικό είναι ο ενοχλητικός ήχος του απορροφητήρα

Εδώ και χρόνια τον ακούω να μου τρυπάει τα μηνίγγια

Λατρεύω περισσότερο τον ήχο που κάνει το σπίρτο πάνω στο λεπτό φύλλο από το μπαρούτι

Την ώρα που παλεύει μαζί του για να του κλέψει τη φωτιά

Έπειτα και κείνη χάνει τον αγώνα

Γίνεται ένα πορτοκαλί άναμμα από τριμμένα φύλλα καπνού

Ύστερα μένω μόνη

Μαζί με τα πορτοκαλί φύλλα

Και το καπνό που σχηματίζει πολλά και παράξενα σύννεφα

Παρατηρώ το λευκό περιτύλιγμα καθώς καίγεται

Μετά τις γκρίζες γραμμές που ανεβαίνουν

Φτιάχνουν μικρές παραστάσεις και εικόνες

Ίσως από τη ζωή μου σκέφτομαι

Ή από τη ζωή κάποιου άλλου

Ώσπου ανταμώνουν με το κολλημένο λίπος πάνω στο μέταλλο που τις ρουφάει

Το λίπος χιλιάδων γεύσεων

Δεκάδες χρόνια κολλημένα πάνω σ’ ένα ασημόχρωμο μέταλλο

Σκέφτομαι πόσο παράταιρο είναι να ανταμώνουν οι εικόνες με τις γεύσεις

Και έπειτα σκέφτομαι πως δε γίνεται αλλιώτικα

Κοιτάω το εισιτήριο που κρατάω από το πρωί διπλωμένο σφιχτά στο αριστερό μου χέρι

Το χέρι της καρδιάς

Έχει μια παράσταση απόψε

Ο καραγκιόζης θεατρίνος

Στο θέατρο απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα

Μπορώ όμως να πάρω μαζί μου το αγαπημένο μου σπιρτόκουτο