ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ

Στη στάση συναντάω κάθε πρωί δύο μεγάλες κυρίες.

Είναι διαφορετικές.

Φοράνε γαρύφαλλα στο στήθος και στα χείλια κατακόκκινο κραγιόν.

Το πρόσωπό τους είναι ολόλευκο.

Είναι φτιαγμένο από πανί.

Θαρρείς και το λευκαίνουν με αλισίβα και κρύο νερό από το ποτάμι.

Το βλέμμα τους κοιτάει πάντα στο δρόμο.

Με την ίδια αγωνία ζωγραφισμένη κάθε πρωί στην έκφραση τους.

Οι μεγάλες κυρίες περιμένουν το λεωφορείο.

Όταν φυσάει ο βαρδάρης τα μαλλιά τους κυματίζουν προς τα πίσω.

Στην ίδια πάντα κατεύθυνση.

Σχηματίζοντας την ίδια γωνία.

Τότε βλέπω καθαρά πως είναι φτιαγμένα από στάχυα.

Είναι κίτρινα και ξερά θαρρείς και τα έψησε ο ήλιος.

Ακόμη και τις μέρες του χειμώνα.

Οι μεγάλες κυρίες δε μιλάνε ποτέ.

Μιλάνε μόνα τους τα χρόνια που περνάνε από πάνω τους.

Από κάθε γραμμή του κορμιού τους.

Το κορμί τους είναι γεμάτο γραμμές.

Ευθείες, κυκλικές.

Γραμμές που φτιάχνουν βουνά ή δρόμους ή κοχύλια. Και δεκάδες κοχλίες.

Πολλές φορές οι γραμμές τους σχηματίζουν μεγάλες εικόνες ή μικρές παραστάσεις.

Είναι οι παραστάσεις των αναμνήσεων τους.

Αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.

Οι μεγάλες κυρίες δεν γελάνε ποτέ.

Το πάνινο πρόσωπο τους δε λυγίζει πια.

Όταν το λεωφορείο φτάνει ο αέρας σταματάει να φυσάει τα μακριά τους στάχυα.

Αυτές κάνουν μια αργή κίνηση σπρώχνοντας το σώμα τους μπροστά ασθμαίνοντας.

Το λεωφορείο είναι γρήγορο.

Δεν μπορεί να περιμένει.

Είναι υπερσύγχρονο, με πολλά και χρωματιστά φώτα που αναβοσβήνουν ασταμάτητα.

Μοιάζει με υπέροχο λούνα παρκ.

Οι μεγάλες κυρίες χάνουν το λεωφορείο.

Ο χρόνος ξαφνικά σταματάει.

Έπειτα ο χρόνος αρχίζει από την αρχή.

Αυτές περιμένουν ακόμη στη στάση.

Μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο.

Δεν βιάζονται.

Κοιτάνε πάντα προς την ίδια κατεύθυνση.

Το μόνο που αλλάζει είναι οι γραμμές πάνω στο κορμί τους.

Γίνονται περισσότερες και πολύπλοκες.

Μοιάζουν με μπερδεμένους λαβύρινθους.

Τις μεγάλες κυρίες τις συναντάω κάθε πρωί.

Περνώ δίπλα από τη δική τους στάση.

Είναι πάντα εκεί.