ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ

Τη φωνή σου.

Σήμερα.

Νοστάλγησα.

Κοιτάζω το παλτό που κρέμασες στο τοίχο.

Εκείνη η γωνιά μυρίζει ολάκερη Χειμώνας.

Και έπειτα το παράθυρο. Που βλέπει στα μουράγια.

Στη θάλασσα. Και στα γυμνά κατάρτια.

Φορούσες πάντα μάλλινα πανωφόρια.

Όπως την εποχή που έφυγες.

Σήμερα η  μέρα απ’ την αυγή μυρίζει Καλοκαίρι.

Μονάχα η μια της άκρη περισσεύει.

Τραβάω τη κλωστή.

Ο τοίχος χύνεται με μιας μπροστά στα πόδια μου.

Μαζί του εσύ.

Και το ζεστό παλτό σου