Να 'ρχεσαι

Κάθισα απλά στη θέση σου

μια ξύλινη ψάθινη καρέκλα και ο ήχος της νύχτας

ένα φεγγάρι κίτρινη φέτα

και ένα λεμόνι στο τραπέζι κομμένο στα τέσσερα

Μας άφησες ίδιους μα γίναμε αλλιώτικοι

Δε σου μιλάω για τα ολοστρόγγυλα πρόσωπα

που γέμισαν ρωγμές

σαν τους ασβεστωμένους τοίχους του παλιού μας σπιτιού

Για τους δαιδαλώδεις , μακρινούς, χαρακωμένους

δρόμους της ψυχής μου σου μιλώ

Να ‘ρχεσαι μόνο παρακαλώ

Να μου θυμίζεις εκείνα που άφησες

Να μαλακώνεις τα μικρά χρυσά αστέρια της νύχτας

που πληγώνουν τα ψηλά κυπαρίσσια

και τα μυτερά φύλλα της ελιάς

που καρφώνουν φέτες φέτες το σκοτεινό ουρανό μου…