Πελαγία

-Η Πελαγία κάθε Χριστούγεννα μάζευε λεμονόκουπες

-Αλήθεια;

-Αλήθεια

Τις στοίβαζε τη μια πάνω στην άλλη με το ράμφος της… Κάθε σειρά και λιγότερες.  Ώσπου έφτανε στην κορυφή. Για αστέρι κάρφωνε ένα ξερό ματσάκι από ανθάκια λεμονιάς

-Θυμάμαι που μοσχομύριζε καρφωμένο όλο το χρόνο στο πλίθινο τοίχο. Για τούτο διάλεγα πάντα την ψάθινη καρέκλα που ακουμπούσε με το προσκέφαλο της στη σκιά του

-Να βλεπες πως μοσχοβόλαγε ο τόπος τα Χριστούγεννα… Να βλεπες με τι χαρά πρόσμενε ο παππούς ετούτη τη γιορτή…. Από τότε που έφυγε η γιαγιά, άλλη μυρωδιά δεν ξαναμπήκε ποτέ ξανά στο καλύβι του από τούτη. Μήτε η κανέλα, μήτε καρύδια, μήτε ξερά δαμάσκηνα και σύκα. Όσο για φρέσκα μελομακάρονα δεν ήθελε μήτε να τα θυμάται…

-Η Πελαγία θαρρώ πως το ήξερε

-Η Πελαγία ήξερε τα πάντα.  Δεν ήταν ένα απλό πουλί η Πελαγία.

-Και ο παππούς δεν ήταν ένας απλός παππούς. Θα τον θυμάμαι πάντα τα Χριστούγεννα

-Και εγώ……για φέτος στόλισα λεμονόκουπες με ένα ματσάκι από ανθάκια λεμονιάς. Μοσχοβόλησε ο τόπος