ΖΩ Σ' ΕΝΑ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ζω σ’ ένα οικόπεδο θάλασσα

Σ’ ένα σπίτι φτιαγμένο από σπασμένα κοχύλια και βότσαλα

Στην αυλή μου έχω φυτέψει μικρά μπουκέτα από φύκια

Ανθίζουν γιασεμιά σαν ανοίγουν οι ουρανοί και βρέχει αλμύρα

Μιλάω με τα ψάρια κάθε πρωί και σεργιανάω τις γειτονιές παρέα μ’ ένα δελφίνι

Όταν κλείνω τα μάτια

βουλιάζω στο βυθό και ψάχνω το σπίτι της μέδουσας

Μου είπε πως θα την ανταμώσω στα υγρά μονοπάτια των ονείρων μου μόνο

Το υποσχέθηκε

Θα ανοίξει τα δεκάδες μαλακά της χέρια και θα με κλείσει στην αγκαλιά της

Θα με χαϊδεύει με τα διάφανα πλοκάμια της

και θα στραγγίζει σταγόνα σταγόνα τα πρωινά μου δάκρυα

Ξυπνώ με την αυγή

την ώρα που ο ήλιος σπρώχνει κάθε μόριο του ουρανού μου για να ανατείλει

Τον παρακαλώ να στεγνώσει τα δάκρυα μου μα δε μου φτάνει

Τώρα έχω τη μέδουσα

Μου είπε να γίνω μέδουσα και ‘γω

Θα  στραγγίζω δάκρυα στα βάθη της θάλασσας

Θα μπερδεύω το διάφανο παλλόμενο σώμα μου με το διάφανο δικό της

Θα χάνομαι όπως χάθηκες και συ

Τα δειλινά θα κρύβομαι σε μια άκρη της στεριάς και θα βλέπω το σπίτι μου

Και θα μυρίζω τα γιασεμιά σου