Πεταλούδα

Ζω σ’ ένα μικρό κουτί
Κάθε πρωί ανοίγω ένα συρτάρι και πετώ
Ξεδιπλώνω τα κίτρινα φτερά μου και τα απλώνω στον ορίζοντα
Πάνω από τις γκρίζες πολιτείες και τις καπνοδόχους που καίνε γκρίζο ουρανό
Μοιάζω με μια μεγάλη κίτρινη κηλίδα που αιωρείται
Παράταιρη, στροβιλίζομαι πάνω από αλλοτινά λοφάκια με κυκλάμινα
Τα φτερά μου χαραγμένα απ’ τα σημάδια
Σημάδια που πονούν
Θαρρώ πως πονούν και τα μικρά μου μάτια
Τόσο μικρά μα με τόσο μεγάλα δάκρυα
Μοιάζουν με κίτρινες σταγόνες βροχής
Που σταλάζουν πάνω στο γκρίζο με μια μονάχα έννοια
Να ξεπλύνουν τις πολυκαιρισμένες καπνοδόχους
που μαύρισαν τα ροδαλά σου μάγουλα
Κατάκοπη γυρνώ στο μικρό μου κουτί πριν ξεμυτίσουν
στον ουρανό τα πρώτα αστέρια
Φοβάμαι
Μήπως και μπερδευτώ μαζί τους, μήπως και χαθώ
Διπλώνω αργά τα κουρασμένα μου φτερά
και τα στριμώχνω με προσοχή στο μικρό μου κουτί
που μυρίζει ακόμη μπαρούτι
Η μυρωδιά του μπερδεύεται με τη γλύκα της ζάχαρης
Και γω ξαποσταίνω με μια γλύκα στα χείλη
Και μια πίκρα στη μικροσκοπική μου καρδιά