Με τη θάλασσα

-Αυτός ο τόπος έχει όμορφα ηλιοβασιλέματα.

Τα 'χω δει δεκάδες φορές πίσω από το τζάμι της τραπεζαρίας.

-Αυτές τις μέρες ο ήλιος κρύβεται νωρίς.Τη θέση του παίρνουν υπέροχα φωτεινά μικρά λαμπιόνια.

-Χτες το βράδυ ανέβηκα τέρμα τις κερκίδες.

Άπλωσα τα χέρια σαν ανοιχτά φτερά στο παγερό αγέρα.

Είδα τον ηλιάτορα να βουλιάζει αργά στην αγκαλιά του βουνού.

-Αυτές τις μέρες σβήνω τα μεγάλα φώτα και αφήνω τα μικρά λαμπιόνια

του δέντρου να φωτίζουν το δωμάτιο.

Οι μικρές φωτεινές αχτίδες τους τρεμοπαίζουν.

Μοιάζουν σα κάτι μαγικό.

Γεμίζω ένα κρυστάλλινο ποτήρι με κρασί. Λευκό.

-Μετά ο ήλιος χάνεται.

Μένει μόνο λίγο από το φως του μέχρι να το χαρίσει στο φεγγάρι.

Ο ουρανός απλώνεται πάνω στη βουνογραμμή μ΄ένα υπέροχο μουντό γαλαζογκρίζο χρώμα.

Θαρρώ πως δε μπορώ να το περιγράψω.

Τα βουνά μοιάζουν ενωμένα.

Ένας υπέροχος πίνακας ελαιογραφίας χύνεται μπροστά σου.

-Ο ήχος από το γυαλί καθώς γεμίζει με λευκό κρασί είναι μαγικός.

Η μυρωδιά του σταφυλιού απλώνεται σαν αύρα στις παρυφές του ποτηριού.

Εκείνη η μικρή ζάλη μετά το πρώτο ποτήρι διαχέεται στον ορίζοντα.

-Εισπνέεις τα χρώματα και τα αρώματα του ουρανού.

Γεμίζεις ανάσες μέχρι το ξημέρωμα.

-Ανασαίνεις αργά με μικρές ανάσες.

Πατάς πάνω σε ψήγματα ονείρων.

Τελικά τα όνειρα ζωντανεύουν όλες τις ώρες.

cΜαριάννα Γεωργοτά