ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΙ ΘΑ ΠΩ;

Στεκόμουν στη άκρια του δρόμου όταν άκουσα το θρόισμα της.

Η Πελαγία γύρισε. Σκίρτησε η καρδιά μου. Και η Λεμονία; Τι θα της πω για τη Λεμονιά;

Πάνε χρόνια που τις παρακολουθούσα. Ζούσα μαζί τους εκείνο τον υπέροχο δεσμό τους. Την υπέρτατη αγάπη που τις ένωνε. Ελεύθερη από πρέπει. Ελεύθερη από κοινά.

Εκείνη είχε ρίζες. Η άλλη είχε φτερά. Και όμως. Η αγκαλιά τους σαν  άνοιγε ήταν τόσο σφιχτή, τόσο γεμάτη.

Τις ζήλευα. Ήθελα λίγο από τις ρίζες της. Ήθελα λίγο από τα φτερά της. Τις άκουγα τα βράδια να μιλάνε κάτω από το μισοφέγγαρο. Εκλεβα τα λόγια τους.  Τα στρίμωχνα κρυφά στο στήθος  μου. Τα μύριζα. Τα λαχταρούσα.

Ελευθερία έλεγαν και η Πελαγία άνοιγε διάπλατα τα φτερά της. Ελευθερία έλεγαν και η Λεμονιά ρίζωνε πιο βαθιά στο χώμα . Και άφηνε τον αγέρα να θροίζει πάνω στα φύλλα της, ταξιδεύοντας της σκέψη της στα πέρατα του κόσμου.

Στην άκρια του δρόμου ήταν το σπιτικό μου. Και είχα πάντα το παράθυρο ανοιχτό. Η Λεμονία είχε ριζώσει κει από όταν ήμουνα παιδί. Από  ένα σπόρο. Που τον έφερε ένα ταξιδιάρικο πουλί. Σαν το άρωμα της δεν είχε άλλο. Και σαν τα άνθια της δεν ύπηρχε ανώτερη ομορφιά.

Και όταν στάθηκε πάνω της η Πελαγία, θαρρείς πως η  Λεμονία πήρε περσσότερη ζωή. Τέντωσε τα κλαδιά της. Πέρασε βαθιά μες στους αιθέρες. Και τους κυρίευεσε. Τι όμορφη αγάπη! Τι όμορφος δεσμός!

Και έπειτα άρχισαν τα λόγια. Τόσα λόγια κάτω από το παράθυρό μου. Τόσο όμορφες στιγμές. Έμαθα τι είναι η αγάπη. Έμαθα για τα γράμματα της ένα ένα. Έμαθα για τις γυριστές γραμμές και τις καμπύλες τους. Έμαθα για τις ευθείες τους. Έμαθα για τα α της. Που κλείνουν όπως κλείνει ο κύκλος της ζωής. Έμαθα για το γάμα της. Που βουλιάζει όπως βουλιάζει κάποτε η ψυχή. Έμαθα για το π.  Που ανοίγει σα παράθυρο ανοιχτό. Έμαθα τόσα πολλά. Και έπειτα έμαθα να αγαπώ.

Και να που τώρα γύρισε η Πελαγία. Τώρα που η Λεμονία δεν είναι πια εδώ. Που εκείνος ο βαρύς χειμώνας πάγωσε τις ρίζες της. Τι θα πω στη Πελαγία; Τι θα της πω για την αγάπη; Τώρα που με μάθανε οι δυο τους πως  να αγαπώ. Τι να της πω; Πως η αγάπη είναι μονάχα ανοιχτά φτερά; Και σε μένα; Τι θα πω σε μένα για την αγάπη. Πως δε ριζώνει βαθιά στη γη; Αλλιώς πεθαίνει από τη παγωνιά;

Μαριάννα Γεωργοτά