Κύκλος

Όταν φορώ το καβούκι μου

Κουρνιάζω πάντα σε μια ήσυχη γωνιά και κοιμάμαι

Όταν ξυπνάω

Βγαίνουν τα νύχια  μου και ανοίγουν μικρές ρωγμές στο καύκαλο

Και αυτό ανοίγει σα ματωμένη βεντάλια

Που τη φυσάει το βορινό αεράκι

Και την απλώνει σα κόκκινη παπαρούνα στον ορίζοντα

Χωρίς αυτό νιώθω γυμνή

Δεν κουρνιάζω, δε κοιμάμαι πια

Ανοίγω διάπλατα τα μαλακά φτερά μου

Και αρχίζω να αιωρούμαι σα νιφάδα  στο νωπό ουρανό

Κυλάω και γλιστράω

Παρασέρνομαι

Και στροβιλίζω

Άλλοτε αργά

και άλλοτε σα να φυσάει Βαρδάρης

Κλείνω τα μάτια

Αφήνομαι

Και περιμένω την ανοικοδόμηση του

Για να κουρνιάσω πάλι

Και να κλείσω τα μάτια

Να κοιμηθώ ήσυχα

Σε μια ήσυχη γωνιά

Μέχρι ο κύκλος

Να ξαναρχίσει