ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΙΠΕ Η ΙΟΚΑΣΤΗ

-Την ιστορία μου την είπε η Ιοκάστη. Ένα βράδυ που τα μάτια της έτρεχαν ποτάμι.
-Είπε πως μέθυσε στην αγκαλιά του.  Εκείνος ήταν που τη μέθυσε.
-Κοιλοπονούσε λένε απ’ το πρωί.  Και γέννησε μεσάνυχτα.
-Αλήθεια, ποια είναι εκείνη με τα μαύρα μακριά μαλλιά που ανοίγει μια δερμάτινη βαλίτσα; Μιλάει για μια κλοπή. Είναι ξένη. Νέα και όμορφη.

- Είναι φίλη της Ιοκάστης.  Και κείνη.
-…Μάρμαρο η κοιλιά της. Της Ιοκάστης. Και ανάμεσα στα σκέλια της θαύματα από χέρια ελληνικά.

-Και μια γυναίκα με φωνή θαρρείς από τον παράδεισο; Απλώνει τα χέρια της ψηλά και τα ξανθά μαλλιά της.
-Παιδί της. Από τα πρώτα της παιδιά. Στον ίδιο τόπο αναστήθηκαν. Ξέρει και κείνη από παιδιά. Γι’ αυτό  θρηνεί. Και διεκδικεί.
-Εκείνος ήτανε λέει αριστοκράτης. Και φιλότεχνος. Τέχνη είναι ν’ αγαπάς, όχι να κλέβεις!
-Τ’ άρπαξε μέσα από τη κοιλιά σχεδόν της Ιοκάστης. Εκείνη κοιλοπόναγε. Δε μπόραγε να αντισταθεί.  Ήτανε μεθυσμένη. Το βράδυ τα μάτια της έσπασαν απ’ το κλάμα.
-Είχε μια τέχνη. Να δωροδοκεί. Εκείνος. Λέω πως και οι φύλακες δεν είχανε ψυχή. Ελληνική. Ή γενναία.
-Ξερίζωσε από τα σπλάχνα της ό,τι εκείνη είχε φτιάξει. Τα παιδιά πρέπει να γυρνούν στο τόπο τους. Ο ξεριζωμός πονάει.

-Λένε πως μετά τα πούλαγε όσο όσο. Τα  στοίβαζε σε υπόγεια.
-Η Ιοκάστη όμως άνοιξε καινούργιο σπιτικό. Κοντά στο λόφο. Το γέμισε φανούς. Έχει κάθε μέρα τις πόρτες ανοιχτές.
-Τώρα σε μιαν επαύλη στήθηκαν. Δεν τους ταιριάζει. Λείπει από μέσα τους η ψυχή. Το φως. Ο ήλιος ο δικός τους.  
-Η Ιοκάστη είναι αθάνατη;
-Αθάνατη γεννήθηκε από τη πρώτη μέρα.
-Λέει πως θα τα πάρει πίσω.
-Θαρρώ πως μ’ ένα ποίημα σίγουρα θα γυρίσουν.
-Και με ψυχή. Αν την ενώσουμε τη μια με την άλλη.
 -Ό,τι σου ξεριζώνουνε μένει ανοιχτή πληγή. Πονάει ώσπου να κλείσει.
-Θα κλείσει. Είναι χρέος μας. Για τη Ιοκάστη.  Και για μας. Για μένα και για σένα. Για όλους εμάς.

 
Μαριάννα Γεωργοτά