Η ΣΚΙΑ ΤΟΥΣ - ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ -

Η σκιά τους -τον Αύγουστο- γίνεται ένα με τους στύλους.
Κατά μήκος της λεωφόρου.
Μετράω έναν, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε…άπειρους.
Κοντεύουν να φτάσουν την Πανσέληνο.
Ατενίζω  τα μακριά τους πόδια.
Μοιάζουν με παιδική χαλκομανία.
Πάνω στο ολόγιομο φεγγάρι.
Μοιάζουν τεράστια.
Με μια δρασκελιά τους θαρρείς,  
θα διασχίσουν ολόκληρο το σύμπαν…
……………………………………………………………
Κοιτάζω το λιμάνι από το παράθυρο.
Τα πλοία φεύγουν.
Μαζί τους και τα πουλιά.
Το ένα φτερούγισμα ακολουθεί δεκάδες άλλα.
Λες και η ανάσα μου πίσω από το τζάμι τα αφυπνίζει.
Ένας ολόκληρο σμήνος χάνεται πάνω από του γερανούς.
Από μαλακό σύννεφο γίνεται ένας μικρός κόκκος σκόνη...
…………………………………………………………………………………………..
Προτιμάω τους Πελαργούς.
Κινούνται αργά.
Μένουν μαζί μου περισσότερη ώρα.
Η ανάσα μου δεν τους φοβίζει.
Τα σπουργίτια χάνονται ξαφνικά.
Πολλές φορές χάνουν τον προορισμό τους.
Σκορπίζουν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις